Lufta në Ukrainë ka tronditur Evropën dhe botën muajin e fundit ndërsa shumë njerëz janë të shqetësuar për shpërthimin e një luftë botërore. Madje ka nga ata që e kanë përjetuar më me vështirësi këtë situatë duke patur ankth për luftën.

Por si t’ia dalim me ankthin në këtë rast?

Së pari duhet të dallojmë frikën nga ankthi. Frika është racionale dhe mund të na shtyjë të mendojmë se çfarë po ndodh dhe si ta trajtojmë atë. Nga vetë përkufizimi i saj dhe nga ndryshimi që ekziston me ankthin. Frika lidhet me një fakt objektiv: Kam një luan përballë, kam frikë. Ndërsa ankthi është kur unë jam vetëm në një pyll dhe mendoj se një luan mund të më vijë (por ndërkohë nuk ka) dhe jam në ankth. Ankthi dhe shqetësimi janë joracionale, sepse ato bazohen kryesisht në atë që mund të ndodhë, jo në atë që po ndodh objektivisht.

Empati me ata që janë në luftë

Lufta po ndodh objektivisht, kush është në luftë ka frikë dhe ne të tjerët kemi ankth, një ankth shumë të fortë, se lufta mund të na arrijë deri këtu. Kemi edhe ankth për shkak të një identifikimi empatik me dhimbjen e të tjerëve, me frikën e atyre që papritur e gjejnë veten pa asgjë. Deri më sot, kjo e jona është një dhimbje irracionale, është ankth. Nuk dimë çfarë të bëjmë, si të lëvizim sepse nuk kemi një rrezik objektiv por, në të njëjtën kohë, ndjejmë një rrezik të fuqishëm në ajër.

Disonanca e emocioneve

Vitet që sapo kanë kaluar dhe ende nuk kanë mbaruar sigurisht që nuk e ndihmojnë qartësinë tonë. Ne vijmë në këtë ankth të ri nga një ankth shumë i thellë i mëparshëm që zgjati dy vjet: ne jemi të dobësuar psikologjikisht, të pushtuar emocionalisht nga dëshira për të jetuar dhe për t’u argëtuar. Të dërrmuar. Ai është më i fortë se ne: do të donim të jetonim, të udhëtonim, të festonim dhe kjo valë e re dhimbjeje nuk e lejon. Ndihemi disonantë. Gëzimi është i pavend, veçanërisht nëse shfaqet, në këtë moment historik. Ndjenja e të qenit në gjendje të argëtohemi pothuajse vetëm fshehurazi nga ndërgjegjja, na bën të pafuqishëm dhe varfëron çdo dëshirë.

Ankthi luftohet me energji pozitive

Megjithatë, ne nuk kemi asnjë mjet tjetër, për të mbijetuar dhe për të qëndruar në ekuilibër mendërisht dhe psikologjik, përveçse të vazhdojmë të jetojmë dhe të rrethohemi me  energji pozitive. Ne duhet të vazhdojmë të bëjmë, me kënaqësi, gjërat që dimë të bëjmë dhe që duam të bëjmë. Ne ia kemi borxh neve, atyre që na rrethojnë dhe, mbi të gjitha, nevojës për të mbetur të kthjellët, për të qenë në gjendje të reflektojmë, arsyetojmë. Ne i detyrohemi ekuilibrit tonë, urgjencës për të qëndruar të kthjellët. Çfarë do të ndodhte nëse të gjithë, me të vërtetë, humbasim qartësinë? Nuk do të ishte vetëm fitorja e së keqes mbi të mirën, por e kaosit mbi jetën.