Fëmijët që ecin rregullisht ose me cikle në shkollë kanë më pak gjasa të jenë mbipeshë ose të trashë se ata që udhëtojnë me makinë apo transport publik, sugjeron një studim i ri.
Bazuar në rezultatet e më shumë se 2000 nxënësve të shkollave fillore nga e gjithë Londra, studiuesit zbuluan se ecja ose çiklizmi në shkollë është një parashikues i fortë i niveleve të obezitetit, një rezultat i cili konsiston në lagje, etni dhe prejardhje socioekonomike. Rezultatet janë raportuar në revistën BMC Public Health.
Studimi, i udhëhequr nga hulumtuesit nga Universiteti i Kembrixhit, është i pari që vlerëson ndikimin e aktivitetit fizik në mbipeshën dhe nivelet e obezitetit të fëmijërisë për nxënësit e shkollave fillore, duke lidhur në të njëjtën kohë dy nga llojet kryesore të aktivitetit fizik jashtëmësimor: udhëtimi ditor në shkollë dhe frekuenca e pjesëmarrjes në sport.
Në vend të përdorimit të Indeksit të Trupit (BMI) si një masë e trashjes, studiuesit matën yndyrën e trupit dhe masën e muskujve dhe vlerësuan se si këto lidhen me nivelet e aktivitetit fizik. BMI është metrika më e përdorur për të matur nivelet e obezitetit për shkak të thjeshtësisë së saj, megjithatë, ajo është e kufizuar pasi BMI shikon peshën totale, duke përfshirë masën e muskujve “të shëndetshëm”.
“Të dyja BMI dhe pikat në të cilat BMI e lartë lidhet me shëndetin e varfër ndryshojnë me moshën, gjininë dhe përkatësinë etnike”, tha Lander Bosch, një kandidat për doktoraturë në Departamentin e Gjeografisë së Kembrixhit dhe autori i parë i studimit. “Ndërsa janë bërë rregullime në vitet e fundit për të llogaritur këto ndryshime, BMI mbetet një mënyrë e gabuar për të matur rreziqet shëndetësore të lidhura me obezitetin”.
Hulumtimi i tanishëm bazohet në të dhënat e studimit të Madhësisë dhe Funksionit të Mushkërive në Fëmijë (SLIC), të kryer në University College London ndërmjet viteve 2010 dhe 2013. Më shumë se 2000 nxënës të shkollave fillore në Londër, nga një numër sfondesh etnike dhe socioekonomike, studimi, i cili shikonte nivelet e aktivitetit fizik, përbërjen e trupit dhe statusin socio-ekonomik.
Afër gjysma e fëmijëve në studim morën pjesë në sport çdo ditë, dhe një proporcion i ngjashëm në mënyrë aktive u ndryshua në shkollë, duke udhëtuar në këmbë, me biçikletë ose skuter. Studiuesit zbuluan se fëmijët që në mënyrë aktive ecnin në shkollë kishin yndyrë të ulët të trupit dhe prandaj kishin më pak gjasa që të ishin mbipeshë ose të trashë.
Në mënyrë paradoksale, duke përdorur përqindjet konvencionale BMI, fëmijët që morën pjesë në sport çdo ditë kishin më shumë gjasa të ishin mbipeshë ose të trashë se ata që morën pjesë në sport më pak se një herë në javë. Sidoqoftë, kur shikon masën e dhjamit dhe masën e muskujve veçmas, fëmijët që morën pjesë në sport çdo ditë kishin një zhvillim të konsiderueshëm të muskujve, ndërsa masa e tyre e dhjamit nuk ndryshonte ndjeshëm.
“Lidhja mes pjesëmarrjes së shpeshtë në nivelet e sportit dhe obezitetit ka gjeneruar gjetje të paqëndrueshme në kërkimet e mëparshme, por shumë nga këto studime po shqyrtonin vetëm BMI”, tha Bosch. “Megjithatë, kur shikojmë yndyrën e trupit në vend, ne treguam se kishte një prirje në të cilën fëmijët që nuk ishin aktivë ishin më shumë të ngjarë të ishin mbipeshë apo të trashë. Është e mundshme që kur të shikosh BMI, disa fëmijë joaktivë nuk klasifikohen si të trashë për shkak të masës së zvogëluar të muskujve “.
Studiuesit thonë se është jetësore të kuptohet marrëdhënia midis niveleve të obezitetit dhe llojeve të ndryshme të aktivitetit fizik në mënyrë që të zhvillohen masa të informuara politike që mund të kontribuojnë në ndryshimin e epidemisë së trashje të fëmijërisë.
“Gjetjet tona sugjerojnë se ndërhyrjet që nxisin pjesëmarrjen e rregullt në sport, dhe sidomos lëvizjet aktive në shkollë mund të jenë premtuese për luftimin e obezitetit të fëmijërisë – është diçka kaq e lehtë për t’u zbatuar dhe kjo bën një ndryshim kaq të madh”, tha Bosch./Familja Jonë
