Shkencëtarët e sjelljes përdorin termin “dënim” për të përshkruar veprimet që ulin gjasat që një sjellje specifike të përsëritet. Dhe në atë disiplinë akademike, fjala “negativ” tregon largimin. Pra, nga këndvështrimi i prindërimit, një ndëshkim negativ nënkupton marrjen e diçkaje që fëmijët tuaj e pëlqejnë atyre për t’i detyruar ata të ndërpresin një sjellje. Vazhdojnë të grinden fëmijët tuaj? Ju ua hiqni kohën para ekranit. A vazhdon adoleshenti juaj të sillen keq pas paralajmërimeve të shumta? Ata nuk mund të shoqërohen me miqtë e tyre të premten në mbrëmje.
Por a mund ta përdorin prindërit ndëshkimin negativ në mënyrë efektive? Dhe nëse është pjesë e metodavetë tyre për prindërim, si duhet të përdoret?
Çfarë është dënimi negativ?
Ndëshkimi negativ është një koncept thelbësor në “teorinë e kushtëzimit operant” të psikologut të sjelljes B.F. Skinner, të cilën ai e studioi gjerësisht në vitet 1930. Por më e rëndësishmja, eksperimentet e tij përdorën minjtë dhe pëllumbat si subjekte – nuk është ideja më e mirë për të ekstrapoluar gjetjet e tij në dinamikën emocionale të një marrëdhënieje prind-fëmijë. Megjithatë, nga një këndvështrim i papërpunuar i sjelljes, ai e kuptoi se shtimi, zbritja, kënaqësia dhe dhimbja ishin të gjitha variabla që mund të zbatoheshin në mënyrë strategjike për të ndryshuar sjelljen.
Puna e Skinner është pjesërisht arsyeja pse ndëshkimi mbart ngjyrime të padobishme ndërsa prindërit mendojnë për modifikimin e sjelljes së fëmijës së tyre. “Në përgjithësi përpiqem të mos i etiketoj pasojat si ndëshkime pasi i jep një konotacion negativ dhe kompenson objektivin e të mësuarit që po përpiqeni t’i mësoni fëmijës,” shpjegon Dr. Rashmi Parmar, një psikiatër me Qendrat e Kujdesit MindPath. Me fjalë të tjera, pasojat negative mund të jenë një mënyrë më e mirë për të krijuar taktikën.
Ekziston një ndryshim midis heqjes së diçkaje nga fëmija juaj në përpjekje për të ndryshuar sjelljen e tij dhe largimit të diçkaje prej tij sepse dëshironi t’i ktheheni atij në njëfarë niveli. Pra, mbajeni mjetin e pasojave negative nën “mëngë”, por përdorni atë me kujdes dhe saktësi.
Shembuj të ndëshkimeve negative që prindërit duhet të shmangin
Prindërit duhet të zgjedhin pasojat me kujdes. Kufizimi i një privilegji, për shembull, kërkon që fëmijët të mos e përdorin atë përmes mjeteve të tjera, përndryshe, pasoja fillestare do të humbasë kuptimin e saj. Më tej, të gjithë anëtarët e familjes duhet të jenë në të njëjtin qëndrim të vendosjes së kufirit. Përpiquni të identifikoni dhe hiqni shkakun që çon në sjelljen negative të një fëmije. Jepini mbështetje fëmijës edhe kur përpiqeni të zbatoni një pasojë.
Pasoja duhet të lidhet edhe me sjelljen. Nëse po përpiqeni ta detyroni fëmijën tuaj t’u përmbahet kufizimeve të kohës para ekranit, heqja e celularit ose tabletit të tij ka shumë më tepër kuptim sesa heqja e një objekti të rastësishëm që nuk është në ekran ose largimi i tij nga aktivitetet shoqërore.
“Përgjithësisht u rekomandoj prindërve që të shmangin heqjen e gjërave që do t’i ndihmojnë fëmijët të menaxhojnë emocionet e tyre pozitivisht gjatë pasojës, të tilla si lodrat e stresit, ngjyrosja ose vizatimi”, këshillon Parmar. “Dhe unë nuk rekomandoj t’i ndaloni fëmijët të marrin pjesë në raste të rralla ose të veçanta si një festë diplomimi ose një festë ditëlindjeje që ata nuk mund t’i ripërjetojnë”.
Ajo paralajmëron se rreziku është që vendosja e një pasojë të tillë mund të bëjë që fëmija juaj të ushqejë ndjenja të ashpra ndaj jush.
Si të përdorni në mënyrë efektive pasojat negative
Kur përcaktoni një pasojë të përshtatshme, sfida e parë është t’i qaseni vendimit nga një kënd i qëndrueshëm dhe racional. “Pasoja duhet të jetë realiste, logjike dhe e përcaktuar në një periudhë specifike që përputhet me peshën e sjelljes negative që po përpiqeni të korrigjoni,” thotë Parmar.
Të ndalosh adoleshentin tënd për një muaj herën e parë që thyen orarin e kthimit është e tepërt. Ky lloj tejkalimi mund të ndihet ndëshkues dhe kundërshtar, duke mos i vendosur ata në pozitën e duhur për të mësuar nga gabimet e tyre.
“Pasojat që janë shumë të gjata sjellin gjithashtu rrezikun që fëmija të shpërqendrohet nga qëllimi dhe përfundimisht të mos kujdeset fare për pasojat,” shpjegon Parmar. “Nëse fëmija ndjen se objektivi është shumë i pamundur për t’u arritur dhe nuk ka asgjë tjetër për ta motivuar atë në një bazë afatshkurtër, ai ose ajo ka shumë të ngjarë të refuzojë të marrë pjesë ose të ndjekë udhëzimet”.
Pa dyshim, disiplina efektive kërkon një qartësi mendimi që mund të jetë e vështirë për t’u kuptuar në nxehjen e momentit. Nuk është turp t’i jepni vetes një pushim kur gjërat bëhen shumë intensive. Është më mirë t’i jepni vetes kohë dhe hapësirë për të marrë një vendim të mençur sesa të lejoni impulsivitetin të udhëheqë disiplinën tuaj.
