Në cilën moshë vetmia i godet më shumë të rriturit?
Një përmbledhje e re e harton atë, duke zbuluar se njerëzit janë më të vetmuar si të rinj, rriten më pak të vetmuar teksa i afrohen moshës së mesme, dhe më pas bien në vetmi në pleqëri, raportuan sot studiuesit për revistën Psychological Science.
“Ajo që ishte e habitshme ishte se sa e qëndrueshme është rritja e vetmisë në moshën madhore”, tha studiuesja Eileen Graham, profesore e asociuar e shkencave mjekësore mjekësore në Shkollën e Mjekësisë Feinberg të Universitetit Northwestern në Çikago.
“Ka një mori provash që vetmia lidhet me shëndetin më të dobët, kështu që ne donim të kuptonim më mirë se kush është i vetmuar dhe pse njerëzit po bëhen më të vetmuar teksa plaken jashtë moshës së mesme, kështu që shpresojmë se mund të fillojmë të gjejmë mënyra për ta zbutur atë”, tha Graham.
Izolimi social mund të rrisë rrezikun e vdekjes së parakohshme në nivele të krahasueshme me pirjen e përditshme të duhanit, sipas Kirurgut të Përgjithshëm në ShBA.
Për rishikimin, studiuesit vlerësuan të dhënat nga nëntë studime afatgjata të kryera në mbarë botën.
Të gjitha studimet treguan një kurbë të vetmisë në formë U, edhe pse ata testuan grupe të ndryshme njerëzish nga Shtetet e Bashkuara, Britania e Madhe, Gjermania, Suedia, Holanda, Australia dhe Izraeli, thanë studiuesit.
“Studimi ynë është unik sepse shfrytëzoi fuqinë e të gjitha këtyre grupeve të të dhënave për t’iu përgjigjur të njëjtës pyetje – “Si ndryshon vetmia gjatë gjithë jetëgjatësisë dhe cilët faktorë kontribuojnë në të qenit pak a shumë të vetmuar me kalimin e kohës?”, tha Graham.
Të gjitha studimet janë kryer para pandemisë, e cila e ka bërë vetminë edhe më të theksuar, thanë studiuesit.
Graham shtoi se rënia e vetmisë gjatë moshës së mesme mund të jetë për shkak se njerëzit në atë moshë kanë shumë kërkesa që kërkojnë më shumë ndërveprim shoqëror – si të martohen, të kenë fëmijë dhe të shkojnë në punë.
Megjithatë, ndërveprimi social në vetvete nuk është një shënues për më pak vetmi, vuri në dukje Graham.
