Hurma, një frut që rritet në vende tropikale dhe klimë të shkretëtirës, zë një vend të rëndësishëm në kulturat e Lindjes së Mesme dhe Afrikës së Veriut, pasi ato kryesisht rriten në këto rajone.

Hurma dhe pema e saj konsiderohen si simbol i fuqisë, triumfit, bollëkut dhe besimit. Hurmat janë të pranishme edhe në art dhe dizajnimin e rrobave.

Në Librin e Psalmeve të Dhiatës së Vjetër, një person me vepra të mira i ngjan një peme të hurmës. Muret e Tempullit të Solomonit thuhet se ishin të zbukurua me motive të hurmave dhe drurit të saj.

Mbajtja e një dege të drurit të hurmës në festivalet e shenjta është një urdhër në judaizëm. Ata që e mirëpritën Jezu Krishtin në Jeruzalem mbanin gjithashtu edhe degë hurme në duart e tyre. Të krishterët që sjellin hurmat nga Jerusalemi shpesh quhen “pelegrinë” në Europë.

Kurani përmend hurmat 23 herë. Është një simbol i pasurisë dhe bollëkut dhe ka një vend të veçantë në historinë dhe kulturat islame. Në të vërtetë, myslimanët e konsiderojnë shijen e hurmave të shenjtë. Në arabisht, fjala për palmën e hurmës është “nahle” dhe fruti quhet “tar”. Në turqisht dhe në shqip fruti quhet “hurma”, sepse në arabisht do të thotë respekt.

Hurmat janë një element kryesor në sofra gjatë Ramazanit. Sofra modeste e Profetit Muhamed kishte gjithmonë hurma.

Në kohë iftari, Profeti Muhamed e prishi agjërimin me hurma të freskëta ose të thata ose me një gllënjkë uji. Meqenëse zjarri besohet të jetë një shenjë e zemërimit, ai preferoi që agjërimi të prishet me ushqim të papërpunuar dhe të paprekur nga zjarri. Nëse nuk kishte hurma në tryezën e iftarit, ai filloi me ujë, kripë ose ullinj.

Hurma është një burim i pasur i fibrave, kaliumit dhe kalciumit, të cilët ndihmojnë në mbajtjen e trupit shëndetshëm