Të gjithë e njohim. Njerëzit kanë shumë frikë prej saj dhe nuk flasin për të. Në fakt, shumë pak njerëz janë të vetëdijshëm për të fare. Akoma, ata instinktivisht ikin prej saj. Ata që e njohin do të bëjnë gjithçka për ta shmangur. Ata kanë frikë ta përjetojnë përsëri pasi që kanë provuar se sa e pakëndshme mund të jetë ajo ndjenjë.

Kur u përmend mundësinë e eksplorimit të tyre, ata ikin si djalli nga temjani. Por, siç transmeton KP, pa marrë parasysh sa ikim, kjo ndjenjë bezdisëse shkon pas nesh.

E vetmja mënyrë në të cilën mund ta heqim qafe është ta njohim atë – në mënyrë kognitive dhe eksperimentale. Kur e lejojmë veten të mbingarkohemi – vetëm atëherë ata do të na lënë.

Çfarë është ajo?

Njerëzit shpesh e përshkruajnë atë si një lloj boshllëku në vetvete (duke treguar gjoksin), si dhimbje, trishtim të thellë, humnerë, vrimë e zezë … Është e vështirë të përshkruash këtë ndjenjë me fjalë. Shpesh shoqërohet me shqetësim dhe njerëzit e përshkruajnë atë si një “vrimë të zezë në vete”.

Ndonjëherë është një përvojë e paqartë me gri të depresionuar, dhe nganjëherë kemi një ndjenjë sikur nuk jemi të plotë, sikur të kemi humbur diçka brenda. Mund të ndodhë në kombinim me një ndjenjë të vetmisë së thellë. Të gjithë e kemi provuar një herë, kështu që të gjithë do ta zbulojnë më së miri për veten. Njerëzit në përgjithësi nuk janë të vetëdijshëm për këtë ndjenjë, pasi që shpesh fshihet nën vetmi, dhe e përjetojmë vetëm në momentet kur jemi vetëm, në heshtje, pa shpërqendrime nga mjedisi.

Kjo ndjenjë e zbrazëtisë që njerëzit përshkruajnë nuk është një ndjenjë e zakonshme e vetmisë. Është një ndjenjë e vjetër dhe në të vërtetë nuk ka asnjë lidhje me të tashmen dhe situatën aktuale të jetës, por me të kaluarën – fëmijërinë tuaj.

Çfarë po bëjmë të gjithë për të shmangur një boshllëk të dhimbshëm?

Shumë njerëz nuk mund të jenë vetëm (sidomos jo në heshtje) pa shpërqendrime nga mjedisi siç është një TV ose radio i ndezur vazhdimisht. Disa planifikojnë një javë të tërë me kafe dhe ngjarje – thjesht për të mos mbetur vetëm. Në të njëjtën kohë, nuk u shkon ndërmend që kur duhet të jenë në kontakt të vazhdueshëm me diçka ose dikë jashtë, ata në të vërtetë po e shmangin veten. Ata kryesisht mendojnë se u pëlqen të kenë një plan në jetën e tyre dhe nuk e dinë pse është kështu.

Duke kërkuar kontakt me diçka jashtë, në të vërtetë po shmangim kontaktin me botën tonë të brendshme – me veten tonë.

Më konkretisht: ne shmangim kontaktin me emocionet tona të padëshiruara të tilla si trishtimi ose zemërimi që ndodhin kur shuajmë të gjitha shpërqendrimet nga mjedisi dhe lejojmë që të ndiejmë ekzistencën tonë. Disa pinë cigare sepse i bën ata të ndjehen sikur po bëjnë diçka ose se nuk janë vetëm (nuk je kurrë vetëm me një cigare).

Disa janë njerëz të punës – ata punojnë deri natën vonë derisa të pikojnë, kështu që nuk kanë kohë për të “menduar”, për të qenë më të saktë, për t’u ndier. Të tjerët hanë detyrimisht për të shmangur kontaktin me ndjenjën e zbrazëtisë.

Alkooli ndërpret në mënyrë të përsosur kontaktin me emocionet, kështu që disa njerëz, kur mbeten vetëm, hedhin një gotë verë ose hapin një birrë. Të tjerët pastrojnë furishëm shtëpinë dhe të ngjashme.

Si ta mposhtni depresionin?

Kur një fëmijë “mbledh” emocionet e të tjerëve

Disa prej nesh kanë mësuar një ndjenjë të zbrazëtisë, “hirit të depresionit”, ose ndonjë gjendje tjetër të përzier në fëmijëri direkt nga prindërit tanë. Ata e kopjuan atë përmes atmosferës së shtëpisë. Ishte sikur të kishin pirë depresionin e nënës së tyre në qumështin e saj.

Ose ata ishin vazhdimisht nën hipnozë të inatit të babait të tyre për jetën, kështu që ata vetë u bënë njerëz të inatosur. Truri i fëmijëve deri në moshën dymbëdhjetë vjeç është shumë i hapur për sugjerime dhe fëmijët nuk kanë aftësinë të dallojnë qartë se çfarë duan dhe nuk duan të marrin nga prindërit e tyre. Kështu që ata marrin gjithçka: çfarë është e mirë, por edhe çfarë është helmuese.

Njerëzit që ikin nga vetmia dhe heshtja shpesh shtypin ndjenjat e pakëndshme, kështu që çdo shpërqendrim nga mjedisi është i mirëseardhur.

Sepse kur i lejojmë vetes qetësi dhe qetësi, jo vetëm që vijnë në sipërfaqe përmbajtje të bukura, por edhe lot dhe zemërim të harruar prej kohësh dhe të pahapur. Kemi frikë të rikthehemi në atë ndjenjë, sepse na duket se mund të na mbingarkojë me një forcë të tillë që të mos i mbijetojmë asaj.

Ne kurrë nuk duam të ndiejmë përsëri atë që kemi ndjerë në të kaluarën kështu që kemi frikë ta hapim atë derë. Dhe pastaj ne e mbajmë “atë gjë nën kontroll”.

Dhe e mbajmë veten nën mashtrimin se gjithçka është në rregull, por ndjenjat tona të padëshiruara na kapin herë pas here në formën e humorit të paqartë dhe afatgjatë, sëmundjeve të ndryshme, simptomave në trup, depresionit të papritur, sulmeve të panikut, skuqje e fytyrës, djersitje, shpërthime zemërimi, pagjumësi, etj.

Ajo që ju rezistoni vazhdon – sa më shumë që të ikni nga disa kujtime, imazhe, ndjenja, aq më shumë do t’ju mundojnë dhe kufizojnë.

“Disi jam bosh kur nuk është pranë meje …” – për çfarë bëhet fjalë?

Shumica e njerëzve shmangin ndjenjën e zbrazëtisë duke iu qëndruar një personi tjetër, kështu që ata ndihen të qetë vetëm kur janë pranë dikujt, më shpesh një partner. Kur lihen vetëm ata ndihen të braktisur, nëse partneri i tyre ka shkuar në një udhëtim apo me shoqërinë. Çdo ndarje nga partneri krijon një ndjenjë shqetësimi ose paniku tek ata. Mund të themi se njerëz të tillë janë nevojtarë.

Trauma e fëmijërisë për shkak të një prindi të ftohtë ose të pa interesuar

Ndjenja e famshme e zbrazëtisë nuk ka asnjë lidhje me faktin se na mungon një partner, i cili aktualisht nuk është me ne ose që automatikisht duhet të ndihemi të vetmuar kur nuk jemi në shoqërinë e njerëzve të tjerë. Kjo ndjenjë është trashëgimia jonë nga e kaluara, nga fëmijëria jonë.

Ajo u ngrit në situata të ndryshme kur kishim nevojë për një prind dhe nuk ishte aty. Rrallë, por mjafton një situatë kur një fëmijë është braktisur dhe ka ndjerë frikë, panik dhe braktisje për ta mbajtur atë ndjenjë si traumë të fëmijërisë. Më shpesh sesa jo, është një situatë kur njëri prind ishte i ftohtë dhe i pa interesuar, kështu që në vend që të ndiheni të përmbushur, ju u rritët me një “vrimë”, boshllëk dhe një uri të përjetshme të pashuar për dashuri dhe vëmendje.

Ndoshta do të vraponit te babi me një lodër dhe ai do t’ju largonte pa interes dhe do të vazhdonte të lexonte gazetën ose të shihte lojën dhe të mërmëriste ftohtë: “Më lër të shkoj tani”. Ndoshta nëna juaj po merrej me problemet, preokupimet ose alkoolin e saj ndërsa u hodhët në dysheme, duke bërtitur ose duke kërcyer për të tërhequr vëmendjen e saj.

Dhe mbase ata thjesht do të tërhiqeshin në dhomën e tyre me një ndjenjë dhimbjeje, ankthi ose ngërçi. Sido që të jetë, nuk po merrnit atë që ju duhej. Kështu që tani jetoni me një “vrimë” në vetvete.

Si ndikojnë emocionet në gjendjen tuaj mendore dhe fizike?

Dhe çfarë mund të bëhet në lidhje me të tani?

Trauma e fëmijërisë e quajtur dashuri dhe deficit i vëmendjes është e vështirë të kapërcehet. Sidoqoftë, edhe pse do të duhet të punoni me vetëdije dhe durim mbi veten tuaj, kjo plagë mund të shërohet në moshën e rritur.

Një pjesë e punës që ju pret është duke punuar në ri-programimin e modeleve tuaja pa ndjenja përmes psikoterapisë, hipnozës, meditimit, leximit, shkrimit.

Çfarëdo që të vendosni të bëni dhe të ndryshoni, për fillim do të duhet të hiqni dorë nga fantazia se dikush tjetër do të plotësojë boshllëkun tuaj të dhimbshëm. Ju do të duhet ta bëni vetë këtë punë – duke u bërë një prind i ngrohtë, i kujdesshëm, ushqyes për veten, lloji i prindit që dëshironi.